Perspektywa zmienia się razem z czasem i doświadczeniem. Gdybym miała to lepiej opisać, obraz własnego życia jest coraz bardziej klarowny wraz z przyćmieniem młodzieńczego wzroku; tego ostrego widzenia świata, ale nie widzenia siebie. Jestem w roli nauczyciela jogi i medytacji od 2003 roku, kiedy ostatecznie zrozumiałam, że wszystko co próbowałam do tamtego momentu było zajęciem, żeby nie nazwać zamieszaniem. Od 1998 roku miewałam ciekawe wizje, nazywałam je pocztówkami od Boga. Obrazy były z wymiaru lekkości i światła kryształów, w tak dużym kontraście do mojego życia, że odczuwałam ich pojawianie się jako pocieszenie. Z obecnej perspektywy wiem, że wszystkie były wiadomością o życiu, które doświadczę. W 2005 wróciłam z rodziną do Polski po długiej emigracji w Kanadzie. Pobyt w Kanadzie oprócz oczywistego materialnego i intelektualnego dorobku, przyniósł mi kontakt z duchowym wymiarem wschodu. Doświadczyłam wielu praktyk, poznałam wielu nauczycieli, odkryłam cały skarbiec metod, skompletowałam wartościowe szkolenia. Czasami na stronach są wymieniane osiągnięcia w formie godzin na sali, ilości warsztatów, kursów przeprowadzonych, i kursów ukończonych, ilości studentów czy klientów. Zabawna perspektywa. Nie podam tego bo nie liczę; nie prowadzę duchowej buchalterii z oczywistego powodu  - nie uważam powołania za własne osiągnięcie. Do tego co robię zostałam wezwana i przyjęłam wyznaczony dla mnie kierunek. Energia i rodzaj umysłu, też nie były moim dziełem, więc powołanie mogło stać się spełnieniem. Nawet jak czasami wydaje mi się, że idę sama, wiem że tak nie jest, gdyż droga jest oznaczona, jednak nigdy nie jest rozpoznana przez ego.