To jakiś zupełny przypadek, może nawet Boski, że uczę od lat kundalini jogi, medytacji i jogi nidry - wieloletnia fascynacja i praktyka. Jestem samoukiem, co oznacza, że odkąd nauczyłam się pisać i czytać na tyle dobrze aby sama odkryć świat Misia Puchatka, wybierałam swoje ścieżki. Miałam w czym wybierać, bo mój dom był pełen niesamowitych książek, a ogród babci smacznych przekąsek. Samouk to czytacz i obserwator, ale też eksperymentator, który nie boi się zejść z szerokiej drogi, na nieznane ścieżki i bezdroża. 

Emigracja, zostawienie tego co znane, może niekoniecznie wygodne, moje własne podróże w stylu Koziołka Matołka, nietypowe wydarzenia życiowe, doprowadziły mnie, gdzieś po drugiej stronie Atlantyku, do doświadczenia medytacji i jogi. Właśnie w takiej kolejności, nie odwrotnie. Żyłam bardzo aktywnie i bardzo zwyczajnie, więc joga weszła od strony ogrodu - zatrzymania się w bezruchu. Zatrzymania w ciekawości wewnętrznej panoramy umysłu; buddyjska medytacja, kontemplacja w pozycji. Potem przyszły inne metody, eksperymenty, treningi, odwaga próbowania na sobie i innych.  

Wielu ludziom zawdzięczam impulsy, które we mnie zadrgały zmianą; nazywam ich nauczycielami, bo taką mamy wobec siebie powinność jako ludzie; uczyć innych tego co wiemy, choćby pieczenia chleba, sprzątania, prania czy jagód zbierania. Niektórzy, pokazali mi czego robić nie należy, inni zainspirowali odwagą bycia sobą. To zostało. Byłam z talentu malarką, próbowałam biznes w Ameryce, za bardzo kreatywnie i humanitarnie, z małym przekonaniem dla celu profitu, aż w końcu moje hobby stało się zajęciem na jakiś czas, stąd uczę jogę....