To jakiś zupełny przypadek, może nawet Boski, że uczę od lat medytacji. Na początku

spontaniczne stany były momentami błogiego spokoju, później stały się codzienną modlitwą,

początkiem dnia według ważności i najważniejszej wartości, potem jednak dzielenie się tym

"jak i dlaczego" zmieniło moje ostatnie dwadzieścia lat życia. 

Jestem samoukiem, co oznacza, że odkąd nauczyłam się pisać i czytać na tyle dobrze

aby sama odkryć świat Misia Puchatka, wybierałam swoje ścieżki. Miałam w czym wybierać,

bo mój dom był pełen niesamowitych książek, a ogród babci naturalnych przekąsek.

Samouk to czytacz i obserwator, ale też eksperymentator, który nie boi się zejść z szerokiej

uczęszczanej drogi, na wąskie, nieznane ścieżki a nawet dzikie bezdroża. 

Emigracja, podróże w Koziołka Matołka, nietypowe wydarzenia życiowe, doprowadziły mnie,

gdzieś po drugiej stronie Atlantyku, do doświadczenia medytacji wschodu. 

Żyłam bardzo aktywnie i bardzo zwyczajnie, a medytacja weszła od strony ogrodu

- zatrzymania się w bezruchu, zatrzymania w ciekawości wewnętrznej panoramy umysłu.

Medytacja buddyjska, medytacja jako wewnętrzna ścieżka jogi, medytacja Chrześcijańska.

Potem przyszły metody oczyszczania i postu, treningi i odwaga uczenia.  

Wielu ludziom zawdzięczam impulsy, które we mnie zadrgały zmianą kierunku; nazywam ich

nauczycielami, bo taką mamy wobec siebie powinność jako ludzie; uczyć innych tego co wiemy,

choćby pieczenia chleba, sprzątania, prania czy jagód zbierania. Niektórzy, pokazali mi czego

robić nie należy, inni zainspirowali odwagą życia w całkowitym zaufaniu. To ze mną zostało.

Byłam z talentu malarką, w Kanadzie próbowałam jak smakuje biznes, bez przekonania dla

celu samego zysku, natomiast z dużym zaangażowanie w dobro pracowników i ich rodzin.

Po powrocie do Polski w 2005 roku, moja osobista praktyka medytacji rozwinęła się w pracę,

stałą się głównym zajęciem do dzisiaj, stąd dzielenie się tym "jak i dlaczego", przekazywania tego czym podzielić się można w relacji z praktyką medytacji.